- Ա՛յ դու սրիկա գայլի լակոտ, այդ ի՞նչ իրավունքով ես հարձակվել հոտի վրա, պոկել իմ ցեղակիցների փափուկ դմակները։
- Ներիր, գառնուկ ջան,- պատասխանեց գայլը,- եթե ճիշտն ես ուզում իմանալ, ես սկի մսակեր էլ չեմ:
- Քո եղբայրը հո մսակե՞ր է։
- Ես մորս միակ զավակն եմ։
- Քո հայրը…
- Իմ հայրը քաղցից մեռավ։
- Ուրեմն՝ քո քեռին է։
- Ես քեռի չունեմ:
- Ձենդ կտրի՛ր, ավազա՛կ,- գոչեց գառը,- հիմա քո մսակեր ցեղակիցների ոխը քեզնից կառնեմ։
Գայլը թակարդում էր…
-----------------------------------------------------
ՎԱԶԳԵՆ ՕՎՅԱՆԻ այս առակը գյումրեցի բանաստեղծուհի ՀԱՍՄԻԿ ՎԱՐՈՍՅԱՆԻ չափածո ներկայացմամբ։
ԳԱՌՆ ՈՒ ԳԱՅԼԸ
(ըստ Վազգեն Օվյանի համանուն առակի)
Այս առակում՝ ոնց պատահեց՝
Գառը գայլի ճամփան փակեց.
Չէր մոռացել դեռ հերվանը՝
Ցեղի գլխին եկած բանը,
Թե ոնց անմեղ էն գառանը,
Անտառ տարավ հոգեհանը։
Գառը բեկ-բեկ ձայնը զլեց,
Գայլին մի լավ թքեց-մրեց.
-Մի դու մտիկ՝ էս լակոտին,
Աչք է տնկել մեր սուրբ հոտին,
Դմա՞կ է պետք, արջինը կեր,
Բերանիդ մեջ մեր հա՞մն է դեռ։
-Ների՛ր, գառնու՛կ, ոտդ պաչեմ,
Ախր սկի մսակեր չեմ։
-Է, եղբայրդ էր՝ փուչ կաթնակեր,
Գնա, նրան իմ ոտը բեր։
-Մինուճար եմ, չունեմ եղբայր։
-Դե ուրեմն գայլն էր քո հայր։
Հա՞յրս... ավա՜ղ, մեռավ սովից։
-Ա՜խ, ուզում ես խաբե՞լ նորից։
Լա՛վ, քեռիդ էր...
-Քեռի չունեմ...
-Ոխը քեզնից ես կհանեմ.
Չեմ մոռացել մեր հին դարդը,
Քեզ համար է էս թակարդը։
Ասավ, գայլին գլխով հրեց
Ու թակարդը վրա բերեց։
Բա՜, էսպիսի վախճան էլ կա,
Ու սպասիր Աստծո դատին,
Նետած քարդ մի օր կգա,
Ուղիղ կտա քո ճակատին։
